Szczerość przy wigilijnym stole wydaje się być konstruktem niezwykle elastycznym. Magicznie, każda osoba z rodziny daje sobie prawo do kwestionowania naszych życiowych wyborów – nawet tych najdrobniejszych. Zaczyna się wyścig w informowaniu o sukcesach, zmianach, awansach, z jednoczesnym tuszowaniem porażek. I nagle wśród tego natłoku informacyjnego, fakt, że jesteś singielką i zrezygnowałaś ze studiów, staje się motywem przewodnim wieczoru. Gdzie są granice? Jak je ustalać i co zrobić w sytuacji ich przekroczenia?

Szczerość wigilijna – czego nie mówić innym

Spotkania odbywające się raz do roku, charakteryzują się tym, że stanowią największą wymianę informacji. Dawno niewidziany kuzyn opowiada o swoim ślubie, ciocia zachwyca się  sukcesami jej ukochanego syna, a chrześniaki snują opowieści o pierwszych dniach w szkole. Ciocia od strony mamy znowu narzeka na swoje małżeństwo, ktoś się rozwodzi, ktoś stara się o dziecko, a inna nie chce myśleć o macierzyństwie. Kolejna nie dostała awansu, inny nie je mięsa, ktoś uwielbia prawicowe poglądy, a jeszcze inny mierzy się z zaburzeniami odżywiania. Na każdego z gości wigilijnego stołu składa się mnóstwo przeżyć i historii, więc warto brać pod uwagę to, że niektórymi pytaniami lub stwierdzeniami możemy kogoś dogłębnie zranić.

Unikajmy zatem nieustających pytań kategorii:

Jesz już normalnie? A Ty nie chciałaś tam pracować? Dlaczego wciąż nie przedstawiłaś nam swojego chłopaka? Nie myślałaś o dzieciach? Wolałam Ciebie w dłuższych włosach. Przestań marudzić, każdy przez to przechodził. Naprawdę robisz problemy z niczego. Przecież masz wszystko, czego chciałaś. Faktycznie, udało Ci się.

Choć część z tych sformułowań nie brzmi zbyt atakująco na pierwszy rzut oka, mogą one wpłynąć negatywnie na czyjeś samopoczucie. Wywieranie presji na temat rodzicielstwa, kariery zawodowej czy innych decyzji życiowych nie pomoże naszym najbliższym, a tylko sprawi, że obniży się ich poczucie wartości i sprawstwa. A dewaluacja jakichkolwiek problemów, nawet tych, które my postrzegamy jako błahe, potrafi skutecznie podciąć skrzydła. Zamiast tego, spróbujmy stworzyć przestrzeń, w której każdy będzie czuł się akceptowany i wysłuchany. Szanujmy szczerość, ale nie przekraczajmy jej granic.

ann.ciesielska

Jak reagować na przekraczanie granic?

Niestety zderzenie z wieloma historiami, spostrzeżeniami i światopoglądami, łączy się także z większą szansą na usłyszenie negatywnego pytania lub stwierdzenia. Takiego, które uderza prosto w naszą samoocenę i poczucie własnej wartości. Niektóre z nich mówione z celową złośliwością, inne wypowiedziane w duchu dobrej woli, a pozostałe jako efekt ograniczonej świadomości na temat uczuć innych.

Jak więc reagować, gdy ktoś przekroczy nasze granice? Wprost. Komunikat ” czuję się źle, kiedy mówisz mi, że mam przestać narzekać, bo każdy zazdrości mi mojego życia” jest prosty i zrozumiały – stawiamy sprawę jasno i podkreślamy jak dane słowa na nas wpływają. Komunikacja jest kluczem do sukcesu, a zdecydowana prośba o zaprzestanie takich rozmów, podkreślenie własnego samopoczucia i zmiana tematu na angażujący więcej osób to najprostsze techniki do radzenia sobie z  przekraczaniem granic.

Jeśli ktokolwiek przekracza nasze granice, powinnyśmy zareagować. Dlaczego ktoś ma oceniać nas za decyzje, które podejmujemy same, wiedząc czego potrzebujemy i w czym czujemy się dobrze? W jaki sposób złośliwe komentarze dotyczące naszego wyglądu, związków, pracy, edukacji czy wartości mają wpłynąć pozytywnie? Na hejt nigdy nie powinno być miejsca.

Zanim jednak rzucimy się w wir obrony własnego ja, dokonajmy subtelnego rozróżnienia. Nie każde pytanie czy zdanie kwestionuje nasze życie. To, że ktoś zapyta dlaczego nie jesz mięsa, dlaczego zmieniłaś pracę lub stwierdzi, że boi się o Twoje zdrowie ze względu na nadaktywny tryb życia nie świadczy o złośliwości, a zwykłej ciekawości lub trosce. Skoro widzimy się raz na rok, to skąd wszyscy mają wiedzieć co się u Ciebie w życiu dzieje? Dajmy tę bezpieczną przestrzeń wypełnioną zrozumieniem i sobie i innym.

22