Choć mówi się, że historia kołem się toczy, a w szczególności w obszarze mody, to nawet ona potrafi zaskoczyć. Gdy wybiegi i okładki magazynów zdominowane były przez określone typy urody, mocno nacechowane kobiecością lub męskością, wydawać się mogło, że utarte schematy pozostaną niezmienione. Nieoczekiwanie, nadeszła jednak nowa era – era androgyniczności. 

Historia płynności płciowej w modzie

Na czele walki o równość ubioru stała Coco Chanel wraz z Paulem Poiretem. To wreszcie ona ubrała kobiety w spodnie, pozwoliła nosić marynarki i proste kroje. Christian Dior uzupełnił to o marynarki powiększane w ramionach i odważne koszule. Te jakby się mogło wydawać, drobne zmiany, doprowadziły do miejsca, w którym obecnie znajduje się moda damska. Jednostkami, które także powiedziały nie płciowym stereotypom był Mick Jagger występujący w sukience w 69. roku, Jimi Hendrix czy David Bowie, a także Kurt Cobain. 

Modelki i gwiazdy ubrane w męską garderobę nie wywołują już negatywnych emocji. A kobiety same sięgają po koszule, marynarki, spodnie czy męskie płaszcze, nadając im zupełnie nowego charakteru. Coco byłaby dumna. Jednak szala goryczy została przelana, w momencie, gdy światło padło na modeli w typowo damskich krojach. Jakich? Sukienkach, topach, spodniach z podwyższonym stanem i spódniczkach. A gdyby tego było mało, na wybiegach najbardziej rozpoznawalnych domów mody pojawiły się osoby z urodą, którą ciężko zakwalifikować do jednej z płci. Efekt? Zniewalający.

Brak sztywnych ram i schematów, a także nieograniczona otwartość to konstrukty, po które odważnie sięgają Martin Margiela, Louis Vuitton czy Comme des Garçons. A także Vetements, Private Police i Gucci. Lista brandów dążących do wyraźnej neutralności płciowej swoich kolekcji zdaje się poszerzać w zawrotnym tempie. Do gwiazd wychodzących poza tradycyjne ramy ubioru, zaliczymy Harrego Stylesa, Billie Eilish, Jadena Smitha czy Damiana Davida. To oni na nowo definiują płynność mody męskiej i damskiej.

Gucci w świecie androgyniczności

Czasy, gdy dom Gucci korzystał z jasno określonych kategorii płciowych, stają się jedynie wspomnieniem współpracy z Tomem Fordem czy Fridą Giannnini.  Gdy stery przejął Alessandro Michele, estetyka włoskiego domu mody zmieniła się nie do poznania w niecały rok. Alessandro śmiało porusza się po kategoriach męskości i kobiecości rozumianych w tradycyjnym wymiarze, aby ostatecznie stworzyć projekty ponadpłciowe, o czystej androgyniczności. Coraz rzadziej spotkamy się ze sztywnym podziałem, w imię podejścia jeden kształt –  jeden styl – jedna płeć. 

Wreszcie, erotyzm przemienił w bezpretensjonalność i uniwersalność, stawiając na równi osoby o różnej urodzie i płci. Sprawił, że to ubranie ostatecznie staje się punktem zwrotnym, a nie sam człowiek. Ubierając modeli w płaszcze ściągane w talii, dopasowane marynarki i kolorowe spódnice, uzupełnione o skórzane torebki, wyznaczył zupełnie nowy kierunek rozwoju mody. Kierunek oparty na otwartości, płynności i braku sztywnych ram.