Kojarzycie ten trend z TikToka, gdzie mówisz o sobie źle (z perspektywy dorosłego człowieka),  później pojawia się zdjęcie małej wersji Ciebie. Przecież kiedyś byłaś tą małą dziewczynką. Nadal czasami nią jesteś.

Wewnętrzne dziecko – kim jesteś?

Wewnętrzne dziecko uosabia nasze lęki, postawy, myśli automatyczne, wspomniane wcześniej schematy, a także poziom ekspresji emocjonalnej. Przejawia się w obszarach relacji, zawodowych czy osobistych – mogąc jednocześnie nas rozwijać lub prowadzić do utrzymywania się zachowań i postaw niefunkcjonalnych dla nas w dorosłym życiu. To tylko sucha definicja, której możemy do końca nie rozumieć. Nic dziwnego, przecież nie uczą nas tego w szkołach.

Wewnętrzne dziecko – czy jestem dziecinna?

Czy to obelga, że jesteś dziecinna? Nie sądzę. Bycie dorosłym nie ma nic wspólnego z byciem dojrzałym, a bycie dzieckiem nie oznacza braku dojrzałości.  Dzieci mają niesamowitą wrażliwość na bodźce. Prawdopodobnie są w stanie szybciej zauważyć w kimś lub czymś piękno, którego będąc dorosłym się nie dostrzega. Dzieciństwo jest trudnym okresem w życiu każdego człowieka, zapytacie, ale jak to skoro większość pamięta swoje dzieciństwo jako coś cudownego – beztroskie życie i brak obowiązków. To dość utopijna wizja. Przecież na terapii poruszamy najczęściej tematy dzieciństwa. Wtedy kształtujemy siebie. Każda mała rzecz może mieć ogromny wpływ na nasze dorosłe życie. Nieudany związek? Ciągłe niezadowolenie ze swojego statusu materialnego? Brak perspektyw? Poszukaj odpowiedzi w swoim dzieciństwie. 

Wewnętrzne dziecko – źródło wszystkiego

Wyobraźmy sobie sytuację, w której czujesz, że tracisz kontrolę, czujesz jak stres wypełnia każdy fragment Twojego ciała, a wypowiadane słowa tracą sens. Jesteś kompletnie sparaliżowana, a jedyne na co masz ochotę to zanurzyć się w ciepłej pościeli, z dala od negatywnych bodźców. Możemy także przybliżyć sytuację, w której, gdy słyszysz podniesiony ton lub krzyk skierowany w Twoją stronę, zaczynasz odczuwać lęk i nie jesteś w stanie obronić swojego stanowiska, czując jakbyś stawała się coraz mniejsza i mniejsza. A także, gdy po nieudanej relacji, zarzucasz sobie, że jesteś idiotką i nic dziwnego, że się w Tobie nie zakochał.

Brzmi okropnie, prawda? Jednak to schematy, które w większości zapełniają nasze głowy, a wszystko dzięki (a bardziej przez) wykształconym myślom automatycznym, które sukcesywnie wprowadzają do repertuaru zachowań, zachowania destruktywne. Wszystkie te reakcje, można sprowadzić do porównania z małym dzieckiem, które czuje się samotne, niezaradne i skazane na porażkę. Jednak nie musi tak być.

Nasze wewnętrzne dziecko także potrzebuje opieki. A gdy ono staje się silne i samodzielne, dorosłe Ja także się takie staje, zmniejszając szansę na pojawienie się negatywnych schematów myśli i zachowań.

Pięciolatka uwięziona w ciele dorosłej kobiety

Najważniejsze jest uświadomienie sobie momentu, w którym zaczyna się odtwarzać zapamiętany schemat. A co to oznacza w praktyce? Wróćmy do przykładu z niemocą zareagowania na podniesiony głos czy krzyk, chociażby w pracy. Zamiast skupiać się na poczuciu bezsilności, spróbujmy wesprzeć to wewnętrzne dziecko – powiedzieć mu, że jesteśmy w stanie się nim zaopiekować i że mamy kompetencje, aby obronić własne stanowisko. Kiedy myślę o swoim życiu dostrzegam wiele rzeczy do naprawy, nie jest perfekcyjne. Ale! Z  perspektywy młodszej wersji siebie, uważam że byłabym wniebowzięta ile udało mi się osiągnąć. Jesteśmy najczęściej wobec siebie maksymalnie krytyczni, a jako dzieci patrzymy z zachwytem na dorosłych ludzi. Spójrz na siebie z dystansu (najlepiej pięciolatki, którą byłaś). Co by powiedziała o Tobie? 

zdjęcie główne: @strulax